මියැදුණු ආත්මය

සියතින්ම ළය පලා
මියැදෙන්න තරමටම
දිවෙන දුම්රියක වැද
කැබලිවන තරමටම
හදවතම කකියවන
දුකට නැවතුම් කොහිද?

කාටවත් නොම පෙනෙන
මහ පොළොව නුඋහුලන
හිතේ බර වෙන කෙලෙස
ලේසියෙන් දුරලම්ද?

සාගරය අසළ හිඳ
හඬ හඬා මහ හඬින්
දුක කීතුකර ඉරා
හරින්නට මට හැකිද?

මූසලයි පාළුවයි
ඇස් පහුරුගානකොට
දිය නොකර කඳුළුබර
විඳදරන් සිටිහැකිද?

හිරි වැටුණු දෙපා යුග
ගාටමින් මට තනිව
සඳ එළිය මත තනිව
පා නගා යා හැකිද?

ජීවිතය මට නැතිව
ජීව හුස්මක් නැතිව
මිය ඇදුණු ආත්මෙක
තවත් ඉන්නට හැකිද?


^සූ